As primeiras mostras de caries descubríronse en dentes da Idade de Pedra, o que suxire que a enfermidade estivo presente na Humanidade desde tempos moi remotos.
Nas civilizacións antigas de Exipto e Mesopotamia (arredor do 3000-2000 a.C.), hai rexistros que suxiren que as persoas xa estaban preocupadas polo coidado dos seus dentes. Atopáronse tratamentos temperáns para aliviar a dor dental, como a aplicación de substancias para cubrir as cavidades.
En Grecia e Roma, Hipócrates, o pai da medicina, e outros médicos gregos e romanos escribiron sobre enfermidades dentais e métodos para tratalas. Empregábanse diversas herbas e substancias para aliviar a dor e tratar as caries.
Na Idade Media, Avicena, un médico persa, describiu a carie dental e discutiu métodos para tratala, como o uso de materiais para encher os dentes afectados.
Durante o Renacemento e os séculos posteriores, desenvolvéronse técnicas máis avanzadas para tratar as caries dentais. No século XVIII, Pierre Fauchard, considerado o pai da odontoloxía moderna, publicou a súa obra “O cirurxián dentista”, onde discutiu métodos para restaurar os dentes afectados por caries. A medida que avanzaba a ciencia e a tecnoloxía, desenvolvéronse materiais dentais máis efectivos e técnicas de restauración máis sofisticadas.
O uso de amálgamas de prata para encher cavidades popularizouse no século XIX.
A carie dental segue sendo unha das enfermidades crónicas máis comúns a nivel mundial, aínda que a súa incidencia diminuíu en moitas partes do mundo desenvolvido grazas aos avances na odontoloxía preventiva e restaurativa. Con todo, segue a ser un problema de saúde pública significativo en rexións con acceso limitado á atención dental e hábitos de hixiene bucal deficientes.